EN DE

Publikacje

Rewitalizacja w polityce (wobec) miast- EWA KIPTA

Pojęcia podstawowe - założenia
•Miasto jest relacją miedzy miejscem a jego użytkownikami – intensywną, DOBROWOLNĄ, żywą i trwałą – dzięki sztuce bliskiego sąsiadowania tworzy różnorodność dóbr i kontaktów, pozwala na kumulowanie dorobku pokoleń, wymaga DBAŁOŚCI o dziedziczone zasoby
•Rewitalizacja jest „leczeniem” tej relacji, tam gdzie jest ona zaburzona, w miejscach, w których zanika żywotność i ciągłość kumulacji dorobku  polega na równoczesnym oddziaływaniu na LUDZI i MIEJSCA. Rewitalizacja nie może być redukowana do odnowy przestrzeni, nie jest „leczeniem objawowym”.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ocena rewitalizacji od 2004
PLUSY
• Rozpoznanie potrzeb
• Wprowadzenie programowania (LPR)
• Projekty likwidujące bariery rozwoju
• Rewitalizacja „społeczna” (mimo niedoboru działań w przestrzeni)
MINUSY
• Uzależnienie od funduszy unijnych i „logiki” projektów
• Brak równoległych działań obok- i po-projektowych
• Dominacja projektów „jednego aktora”
Te doświadczenia można traktować jako POCZĄTEK zmian jakościowych – pod warunkiem zachowania ciągłości wcześniejszych deklaracji

OCZEKIWANIA WOBEC KRAJOWEJ POLITYKI MIEJSKIEJ
ROZWÓJ JAKOŚCIOWY jako główny kierunek rozwoju miast (demografia), w oparciu o rzetelne dane statystyczne
REWITALIZACJA jako szczególna metoda rozwoju jakościowego (inne metody to modernizacja, renowacja, konwersja, rekultywacja itp.) – adresowana do zamieszkałych terenów kryzysowych – ze wsparciem publicznym uzasadnionym potrzebami społecznymi i złożonością.  „projekty rewitalizacyjne” wynikają z lokalnych uwarunkowań, ich specyfika polega na wzajemnych zależnościach ekonomiczno-społeczno-przestrzennych, a więc z zasady nie są „odrębne”
SKUPIENIE TERYTORIALNE różnych form interwencji (społecznych + gospodarczych + przestrzennych) – jako warunek integralności  metoda horyzontalnego „uprzywilejowania” projektów związanych z rewitalizacją (w ramach RPO) ograniczenie sub-urbanizacji - sterowanie strumieniami inwestycji

WIELOPODMIOTOWOŚĆ procesu zmian, przewidywalność procesu poprawy i redukowanie ryzyka (rola MPZP)
•zachowanie ciągłości dotychczasowych programów jako konsekwencja ich uspołecznienia i wielo-podmiotowości (ich modyfikacja w trybie normalnej aktualizacji)
INTEGROWANIE SPOŁECZNOŚCI LOKALNEJ wokół samopomocy, NADZIEI NA ZMIANY i (od)budowy wartości wspólnych (kultura, ekologia, estetyka, poczucie bezpieczeństwa itp.)
GENEROWANIE AKTYWNOŚCI LOKALNYCH – redukowanie zależności od świadczeń socjalnych – celem rewitalizacji jest poprawa zamożności i rozwój kapitału endogenicznego (rozwój MŚP + PPP do realizacji celów rewitalizacji + przedsiębiorczość ekonomii społecznej)
POLITYKA MIESZKANIOWA na rzecz POPRAWY ISTNIEJĄCYCH ZASOBÓW

POLITYKA MIESZKANIOWA a rozwój jakościowy i rewitalizacja
•Poprawa stanu zabudowy mieszkaniowej jest warunkiem koniecznym poprawy warunków życia i jakości zabudowy w obszarach kryzysowych (zachęty dla użytkowników/właścicieli)
•Wsparcie dla zapewnienia trwałości i aktualizacji standardów istniejącego zasobu w budynkach wielo-mieszkaniowych (z usługami?) zwłaszcza modernizacja części wspólnych budynków (tego nie zrobią właściciele mieszkań)
•Odtworzenie zasobu mieszkań na wynajem (z pustostanów) jest szansą na poprawę demografii (średni wiek osiągania zdolności kredytowej przypada na schyłek zdolności prokreacyjnych)
•Mechanizmy zapobiegania nadmiernemu wzrostowi czynszów i spekulacjom na nieruchomościach - standardowe dla rewitalizacji w innych krajach (jako warunek/uzasadnienie dla przyznania dotacji publicznych

EDUKACJA DLA MIASTA CEL: WYKORZYSTANIE TRENDÓW ROZWOJOWYCH OPARTYCH NA URBANIZACJI
•Wymiana wiedzy o wzajemnych zależnościach (integralności) interdyscyplinarnych, miedzysektorowych, międzybranżowych itp. - potencjalne obszary innowacyjności
•Budowanie „kultury miejskości” - zestawu norm i zasad życia miejskiego umożliwiająca realizację własnych zamierzeń z poszanowaniem autonomii otoczenia
•Adresowana (interaktywnie) do:
–użytkowników miasta
–samorządów i instytucji specjalistycznych
–innych podmiotów ingerujących w tkankę miejską
–do dzieci, młodzieży, organizacji pozarządowych
•Prawo z zasady reguluje akceptowalne standardy minimalne - to NIE WYSTARCZA do poprawy jakości

OPTYMALIZACJA REGULACJI I MODELI ZARZĄDZANIA MIASTAMI
•Dostosowanie wymogów (formalnych i proceduralnych) do skali miast i złożoności ich problemów  procedury „celowe” dla współdziałania niezależnych podmiotów, nie „same dla siebie”
•Zasady wspierania addytywnego dla zmian definiowanych w strategiach różnego szczebla, regulowane logiką realizacji CELÓW (nie produktów)
•Planowanie przestrzenne i finansowe jako narzędzia koordynacji współpracy między podmiotami publicznymi, z poszanowaniem ich autonomii i konstytucyjnej zasady POMOCNICZOŚCI
•Samodzielność miast w wyborze logiki interwencji

 

« Powrót